Als ik terug kijk naar afgelopen jaar heb ik veel geleerd. Ik wist niet wat ik kon verwachten van de opleiding Ervaringsdeskundigheid.
Als ik kijk naar de onderwerpen die aan bod zijn gekomen, ben ik bewust geworden van de fase van herstel, peer support, de soorten stigma, kwartier maken en nog zoveel meer. Er valt veel te leren over ervaringsdeskundigheid.
Wat is voor mij belangrijk geweest? Vooral voor mezelf leren een taboe doorbreken. In plaats van trots zijn op waar ik vandaan kom, vond ik het beter om te zwijgen. Te zwijgen over mijn ervaringen, omdat ik zelf vond dat ik mezelf daardoor beschermde tegen negatieve reacties.
Was ik ergens trots op mijzelf of mocht ik spreken over krachten in plaats van schaamte? Nee dus. Het was beter om te zwijgen. Vooral doorgaan en vooral niet terugkijken naar mijn ervaringen. Niet te kijken naar hoe ik viel, op stond en wat ik daarvoor nodig heb gehad. Vooral ‘normaal’ doen stond bovenaan in mijn to- do list.
Ergens heeft iets mij geraakt. Ik noem het door een toverstokje aangeraakt te zijn. Het heeft ervoor gezorgd dat ik opeens zo anders naar mijzelf en anderen ben gaan kijken. Het lijkt alsof ik een boek heb opengeslagen wat ik ooit gelezen heb. Ik had het weggelegd en had er nooit meer naar omgekeken. Door bezig te zijn met deze opleiding heb ik het boek weer teruggevonden, opnieuw opengeslagen en opnieuw beginnen te lezen. Maar dan op een andere manier, met een ander gevoel, een andere manier van reageren tijdens het lezen.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu besef dat zwijgen en schamen niet hoeft, maar dat wat ik heb geleerd juist in moet zetten om anderen op weg te helpen. Dit deed ik, maar zonder maar iets van mezelf te laten zien. Door deze opleiding te volgen, de openheid, de veiligheid binnen de groep te ervaren, heeft ervoor gezorgd dat ik besef dat mijn verhaal er toedoet. Dat mijn ervaringen er toe doen, er mogen zijn en ik ze mag koesteren. Want zo zie ik het. Het heeft ervoor gezorgd dat ik doe wat ik wil doen en mag zijn wie ik wil zijn.
